6 Hollandse broers

Op een avond sta ik in de 'kjokken' van de camping van die dag, mijn tentje staat er opgesteld met mooi zicht op de fjord (vooral belangrijk voor het laatste stukje van het verhaal). 

Nietswetend kom ik er verschillende gelijkaardige mannen tegen. Baardje  grijzend, slank. Enkele uren ervoor had ik nog een 'Strava-berichtje' gelezen  van één van de Nederlandse Noordkaapgangers. Het luidde : "heeft iemand van jullie de 4 Nederlandse broers nog gezien?". Ineens daagt het mij en vraag ik : "zijn jullie dan de 4 broers?". Verbaasd kijken ze me aan met een blik van "valt het dan zo op ?".

Ze zijn met de fiets vanuit Nederland vertrokken en nu ook op weg naar de Noordkaap. Daar worden ze opgepikt door hun ...... 2 andere broers en met een grote bestelwagen keren ze terug naar huis.

Dezelfde avond komen plots 10 campers de camping opgereden, allen met Italiaanse nummerplaat. Ze palmen de beste plaatsen aan de fjord in, weg het mooie uitzicht. Ik ben maar niet gaan vragen of het ook broers en zussen waren.

PS : de avond voor mijn vertrek arriveren de 4 broers ook op de Noordkaap-camping en ze herkenden me nog als ik opmerk "ah, de 4 broers". "Ah, de vlaming", zeggen ze in koor.

Waar zijn de handjes ?

mijn 1e fietsvakantie  begin de jaren '90 waren 3 dagen Vlaanderen-fietsroute. Er zijn slechts enkele jaren geweest dat ik geen fietsvakantie ondernam, al was het een korte. Dit was wel de 1e keer dat ik onderweg zoveel andere vakantiefietsers tegen kwam. Net zoals ik naar de Noordkaap of in een andere noordelijke richting. Of terug op weg naar het Zuiden. 

Bovendien kwamen al die fietsers uit heel wat verschillende landen: Nederlanders en Duitsers bovenaan maar ik ontmoette ook Fransen, Zwitsers, Italianen, een Deen die trots was dat een landgenoot de gele trui droeg. Ik zag een Oostenrijker op een koersfiets met enkel een rugzak, een Portugees die aan de westelijke Kaap van Portugal vertrokken was, het gesprek met een wat timide Pool was van korte duur,.. De hartelijke omgang met al die fietsers heb ik in die 30 jaren niet ervaren.

Wat typisch was, alsof we voelden dat we voor onszelf aan iets speciaals bezig waren, telkens ging er bij het passeren een hand, duim of midden- en wijsvinger in een V omhoog. Hoe dichter we bij de Noordkaap kwamen, en zeker bij het klimmen,  gingen zelfs de duimen van de motards omhoog.

Het allermooiste gebaar kreeg ik van 6 jongens op een koersfiets en strak in het koerspak. Ze naderen me uit de tegenovergestelde richting. Hun linkerhanden gaan naar beneden en als in een "mexican wave" klinkt het "ooooooooh-heeeeeeej" als ik passeer. Hun groet aan een bepakte fietser. Ik ben verbaasd van zoveel enthousiasme maar kan toch ook een 'heeeej' uitbrengen.